Simon Starling, Installation view, Turner Prize 2005 exhibition
© Tate 2005

De Britse kunstenaar Simon Starling is een van de genomineerden voor de Turner Prize 2005. Voor zijn overzichtstentoonstelling in het Kunstmuseum Basel realiseerde hij onlangs het werk Shedboatshed. Starling vond een schuurtje langs de oever van de Rijn, onttakelde het, bouwde er een bootje van, vervoerde de rest van de schuur op dit bootje over de Rijn naar het museum om het originele schuurtje daar weer in zijn geheel te reconstrueren. Het is een van zijn inventieve constructies, waarin hij als een wetenschapper de eigenschappen, de geschiedenis, het energieverbruik en functioneren van objecten en dingen bestudeert. Als ware het kleine, ecologische systemen die worden gebouwd zonder aanwijsbaar nut of doel, alleen maar om iets te vertellen over hun eigen bestaan.

Shedboatshed (Mobile Architecture No 2) 2005 has a similar circularity. Starling dismantled a shed and turned it into a boat; loaded with the remains of the shed, the boat was paddled down the Rhine to a museum in Basel, dismantled and re-made into a shed.Both pilgrimages, provide a kind of buttress against the pressures of modernity, mass production and global capitalism.

Sommige van je werken hebben als neventitel ‘mobile architecture’. De meeste kunstenaars vatten mobiliteit op in termen van tijdsduur (een gebouw dat tijdelijk een bepaalde locatie of ruimte in beslag neemt). Jij lijkt er Lucy Lippards theorie over het ‘dematerialiseren van het kunstobject’ aan toe te voegen. Wat zijn jouw ideeën over mobiele architectuur?

‘Die zijn gestoeld op een principieel ecologische grondslag. Traditionele, mobiele architectuur kan vaak het best begrepen worden als dat het reageert op het land en de omgeving waarin het staat, als een soort symbiose zou je kunnen zeggen. Maar het heeft zijn wortels ook in een duurzaam nomadisch bestaan. Mijn project Shedboatshed Mobile Architecture No.2 (2005) neemt dat concept als uitgangspunt. Het is gebaseerd op een typisch plaatselijk verhaal. Het project gaat over het gebruik van de rivier in Bazel en over het prachtige verhaal van de Kunstverein, die in Bazel een museum bouwde met geld dat werd verdiend met de vergunning om een veerboot zonder motor op de Rijn te exploiteren. De energie van de Rijn werd zo bijna letterlijk omgezet in de stenen en het cement van het gebouw. Anderzijds is het project, zoals jij suggereert, verwant aan ideeën van “dematerialisatie” afkomstig uit een artistiek discours. Het is moeilijk iets te doen met een half vervallen schuurtje zonder de beelden op te roepen van de experimenten van Robert Smithson of Gordon Matta-Clark. Mijn werk probeert deze ideeën samen te laten komen; het entropische traject van “de-architecturalisatie” versus de ecologie van herbruikbare mobiele structuren. Het schuurtje dat ik aantrof aan de oevers van de Rijn, acht kilometer van het Kunstmuseum Basel, had al een lange geschiedenis. Het was al op meerder locaties opnieuw opgebouwd. Mijn project voegde daar slechts één geschiedenislaag aan toe, een paar nieuwe littekens. Wat ik echt fascinerend vind is dat ecologen ook gebruik maken van de term “dematerialisatie”. Het is een centraal begrip binnen de discussie over een mogelijke duurzame toekomst; de economie moet de hoeveelheid onvervangbare stoffen die we consumeren drastisch gaan verminderen. Voor mij is het vooral interessant om deze poging om de maatschappij te “dematerialiseren” te laten samen gaan met het artistieke discours daaromtrent.’